Dramatyczna opowieść matki o trzyletniej walce o odzyskanie dzieckaMoja córka została porwana przez swojego ojca i uprowadzona do Libii. Poruszyłam niebo i ziemię, żeby sprowadzić ją do domu. W 2007 roku Libijczyk, brutalny były mąż Sarah Taylor uprowadził ich czteroletnią córeczkę do Trypolisu.A Sarah dobrze wiedziała, że jeszcze żadne dziecko porwane przez ojca do Libii nie wróciło do matki do Anglii. Ale nie zamierzała się z tym pogodzić. Sprzedała dom, zostawiła wszystko, co kochała: rodzinę, pracę i całe swoje dotychczasowe życie, żeby ratować Nadię.Lecz zanim ją odzyskała, przeszła przez piekło.Jej wzruszająca i inspirująca autobiografia to opowieść o blisko trzech latach poszukiwań i łez. O trzech latach lęku, czy kiedykolwiek zobaczy córeczkę, czy Nadia jeszcze żyje. To również opowieść o nadziei, odwadze, poświęceniu i bezgranicznej miłości.Historia SARAH TAYLOR znalazła się w nagłówkach wszystkich brytyjskich gazet, w czołówce wszystkich wiadomości.Wielu polityków, m.in. były premier Tony Blair, i instytucji rządowych - brytyjskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych, ambasada w Trypolisie - zaangażowało się w pomoc. Premier Gordon Brown zwrócił się do libijskiego przywódcy Muammara Kaddafi ego z prośbą o interwencję w sprawie Nadii. Ale jak powiedział sir Vincent Fean, brytyjski ambasador w Libii: "To Sarah przebyła samotnie tę drogę - najcięższą drogę, jaką może sobie wyobrazić matka. I sprowadziła córeczkę do domu".Sarah Taylor to jedyna Brytyjka, której udało się odzyskać dziecko porwane przez ojca Libijczyka.

Uważaj na znajomości, które zaczynają się od głowy. O tych zapoczątkowanych fascynacją seksualną można szybko zapomnieć. O tych, które zaczynają się od rozmów, wymiany myśli i emocji, możesz nigdy nie zapomnieć. Te są trwalsze.Młode małżeństwo, które jest ze sobą od wielu lat, decyduje się na dziecko. Wszystko wydaje się proste, ale. mimo miesięcy starań Weronika nie może zostać mamą. Ból, rozczarowanie, samotność. I wtedy w życiu bohaterki pojawia się ktoś trzeci. Przyjaciel. Czy wystarczy jeden krok, by spełniło się marzenie Weroniki? A może przyjaźń z innym mężczyzną otworzy jej oczy na własne małżeństwo?Tworzenie wzajemnych relacji to jak budowanie zamku z piasku. Nieustannie trzeba o niego dbać, by nie runął. I by nikt nie wszedł w niego butami. Nie można na chwilę spuścić go z oczu. Związek pomiędzy dwojgiem ludzi również bywa kruchy. Tak jak zamek z piasku. Gdy odwrócisz głowę, może zalać go morska fala. Wtedy pozostanie tylko słona morska woda - albo słone łzy.